فرزند ذکور هشت ساله که از شش سالگی نماز تمرینی را شروع کرده است و الان به مرحله تثبیت رسیده که ممکن است به دلیل بازی گوشی نماز را به تاخیر بیندازد ولی حداقل در منزل که هست از او فوت نمی شود. اخیرا اهل مسجد شده و هر روز دو وعده نماز را اکثرا چه با والدین و چه به تنهایی در مسجد اقامه می کند. دو مشکل جدید برای ما پیدا شده که نمی دانیم بهترین چاره چیست: اولا بچه های بزرگتری که مثبت هستند و برای ورزش، بسیج یا فعالیتهای جذبی مسجد در مواقیت نماز می آیند که فرزند ما بعد از دوستی با آن ها متوجه می شود به اعتراف خودشان که نماز نمی خوانند چون مکلف نیستند؛ ممکن است نماز نخواندن آن ها این کودک را تحت تاثیر قرار دهد یا با سوال مواجه کند و یا قدری سستی در او ایجاد کند. ثانیا بعضا مسئولیت هایی مثل مکبری و کمک به کارهای مسجد به نماز جماعت او آسیب وارد کرده است و نماز فرادای او هم هنوز از کیفیت قابل قبولی برخوردار نیست و حتی احتمال این می رود که حس استغنا به کودک دست داده و مکبری و کار در مسجد و بسیج را معادل نماز تلقی کند و به والدین اظهار کند در مسجد نماز خوانده ولی نخوانده باشد. به دلایل مختلفی، مسجد محله هم از ساختار تربیتی مناسبی برخوردار نیست. به ظاهر مربی حلقه دارند ولی از بحثهایی که در حلقه گفته می شود قرائنی وجود دارد که مهارت و شناخت کافی وجود ندارد که بشود در گروه همسالان و مربی انتظار حرکتی در مسیر رشد را داشت. علی رغم فواید مسجد در رشد دینی و اجتماعی کودک، این آسیب های احتمالی مسجد را چگونه می توان به حداقل کاهش داد؟ خصوصا که والدین نمی توانند تا زمان بلوغ و استقلال فکری کودک همیشه در مسجد محل با فرزند خود حضور یابند؟
چکیده پاسخ :
