استاد سلام علیکم یکی از مشکلاتی که امروزه برخی بچه هیأتی ها را درگیر خود کرده تنبلی و عدم اراده در کارهای روزمره زندگی است که یکی از دلایل آن دور همی های رفاقتی زیادی است که دارند و باعث شده شب ها تا دیر وقت بیرون باشند و از طرفی چون لذت ارتباط با هیأت و امام حسین علیه السلام رو چشیده اند حس معنویتی به آن ها دست میدهد که بعضاً نسبت به دیگر امور عبادی مثل نماز هم بی توجه هستند. و خلاصه این مسیر را چند مدتی ادامه میدهند و بعد متوجه میشوند که چه قدر در زندگی شخصی ضربه خورده اند و اصلا به فکر آینده خود نبوده اند و درس و اشتغالشان بلا تکلیف مانده است ، فلذا دچار افسردگی میشوند و حتی نسبت به هیأت هم حسی ندارند. راهکار شما برای این که این افراد که بعضاً خیلی بچهها ی خوب و با استعدادی هم هستند به اینجا نرسد چیست ؟ ممنون میشم راهنمایی بفرمایید ????